Paulo Coelho "Onbir Dakika"

Fakat onu uyandırmak için, bu diğerine ihtiyaç duyulmaktadır. Evren sadece duygularımızı paylaşacak birine sahip olursak anlamlı olur.



Kural olarak, bu toplantılar, ölme ve yeniden doğma ihtiyacı hissettiğimizde sınıra ulaştığımızda gerçekleşir. Toplantılar bizi bekliyor - ama ne sıklıkla kendimizi kaçıyoruz!



Ve çaresiz kaldıkça, kaybedecek bir şey olmadığını ya da onun tersini anladığımızda - hayat hakkında çok mutluyuz, bilinmeyen ortaya çıkıyor ve galaksimiz yörüngeyi değiştiriyor.

Yazardan

29 Haziran 2002'de, bu kitabın yazanına son noktayı koymadan birkaç saat önce, oradaki kaynaklardan mucizevi su toplamak için Lourdes'e gittim.



Ve şimdi, zaten kutsal alanda, bir çeşityetmiş yaşında bir adam bana sordu: "Paulo Coelho'ya çok benzer olduğunuz söylendi mi?" Paulo Coelho'nun önünde olduğunu söylemiştim. Sonra bu adam beni kucakladı, beni karıma tanıttı, beni torunumla tanıştırdı, kitaplarımın hayatında oynadığı önemli rol hakkında konuşmaya başladı ve nihayet ekledi: "Beni hayal kuruyorlar" dedi.



Bu kelimeleri ilk defa duymadım, fakat her seferindeonlardan sevinç duydu. Bununla birlikte, o anda "Yirmi Dakika" nin hem böyle hem de utanç verici, şok edici ve yaralanabilen böyle bir nesne hakkında bir kitap olduğunu bildiği için oldukça kafası karışıktı.



Kaynağa ulaştım, su aldım, geri döndüm, o kişinin nerede yaşadığını sordu (Fransa'nın kuzeyinde, Belçika ile sınırda olduğu ortaya çıktı) ve adını yazmıştım.



Bu kitap size Maurice Graveline adanmış. Senden önce, karın ve torunundan önce yükümlülüklerim var - aynı zamanda kendinden önce: Benim ilgilendiklerimin hakkında değil, benimle ilgilenen ve ilgilenenlerin hakkında konuşmalıyım.



Bazı kitaplar bize rüya gibi geliyor, diğerleri - gerçekliğe dalmış ancak hepsi yazarın samimiyeti için en önemli şeyle doludur.</ p>